Пишува: Ивон Величковски
Очигледната затеченост на официјален Белград по терористичкиот напад покажа колку всушност Вучиќ и нема контрола врз србијанските институции.
И колку скапо го чини седењето на 2-3 столчиња. И него и Србија, но и каков ризик тоа претставува за целиот регион.
Но и ги соочи и ЕУ и САД со непријатното сознание дека политиката на:
– “примирување” кон Вучиќ, при дезориентирана опозиција во Србија и
– диспропорционален притисок врз Курти, при опозиција која му е спротивставена лично, а не по прашањето на Заедница на општини согласно уставот…
…не носи стабилност за Србија и Косово, туку создава предизвици во регионот.
Отсуството на било каков инцидент во другите подрачја во Косово каде живеат Срби ги обесмисли тврдењата за “теророт на Курти”, а го потврди неселективното владеење на правото таму.
Но самиот терористички акт отслика зошто етничка заедница на општини со извршни надлежности вон рамката на косовскиот устав претставува закана за косовскиот територијален интегритет.
А потоа и за секоја соседна држава во регионот, вклучително Северна Македонија.
Ќе повторам, при регион до сега порозен за “Вагнер/Ноќни волци/РПЦ” логистика на руската потреба од дестабилизација на Западниот Балкан.
Затоа, Брисел и Вашингтон, Берлин, Париз и Лондон веќе мора да го преоценат својот досегашен пристап и да прифатат дека:
– Приштина легитимно бара Заедницата да се формира согласно косовскиот устав, што функционалниот го става пред етничкиот и територијалниот карактер на Заедницата.
– Составен дел на формирање на Заедницата е меѓусебното признавање на Косово и Србија, затоа што изворот на Заедницата е косовскиот устав, а тоа е устав на суверена држава што треба да биде призната за да се црпи обврската на Косово за формирање Заедница.
– ЕУ треба да ги охрабри своите членки кои тоа се уште не го сториле – да го признаат Косово, за надлежниот Комесар да се води од надворешната политика на ЕУ, а не на земјата од која доаѓа.
Дури и ако го гледаме само интересот на Северна Македонија, ќе се сетиме дека по Ердутскиот, Рамковниот договор (вграден во македонскиот устав) е првиот документ кој го печатира принципот дека во регионот нема територијални решенија на етничките прашања. Следен документ од таков карактер е самиот Устав на Косово. Обата предвидуваат унитарност на државите и се “гарантирани” од ЕУ и САД.
Затоа, ќе се сетиме и дека “исчашувањето” на косовската – неминовно ќе ја “исчаши” и македонската државна унитарност.
А ако гледаме регионално одговорно, ќе си признаеме дека етничката заедница во Косово како територијално решение на етничките прашања отвора уште неколку такви прашања – и во Северна Македонија и во самата Србија. Но и во други земји од регионот. А можеби и пошироко.
Затоа и властите, но и опозицијата во Македонија и тоа особено политичарите – Македонци треба да ја прекинат политиката на “закопување на главата во песок” пред националниот и регионалниот предизвик.
Оние што први ќе ја напуштат “политиката на ној”, ќе се ослободат од имиџот на подизведувачи на источните влијанија. Набрзо потоа за ова ќе стане свесна и парламентарната опозиција. И медиумите на македонски.
Фејсбук објава на авторот