Јавното мислење во овој случај е арената каде што се судираат импулсивните гледишта на општествениот напредок, кои често се изместуваат од суштината, губејќи го разумот на општото добро и прераснуваат во груби судири на гледишта и амбиции на дискурзивните сили. Хаберамарс оценува дека јавното мислење треба да биде комбинација на разумност, а не судир на погледи, затоа јавното мислење не е битка на силните, туку комбинација на разумност кои даваат импулси на општествениот напредок и еволуција.
Автор: Лорик Идризи
Дискурсот е нешто повеќе од јазик за специфични потреби, и нешто подлабоко од академските предавања. постојат некои концептуални аналогии, кои го намалуваат и редуцираат и заради оваа причина поимот „дискурс“ природно се одвивал како дел од секојдневниот јазик. Во просторот на демократија и политичките концепти, јавното мислење е главната арена за креирање на многу политики, идеологии и други општествени перцепции.
Се разбира, јавниот дискурс е тесно поврзан со политичките случувања и естаблишменти, бидејќи е одлучувачки за една власт, без разлика дали е диктатура или демократска констелација, за да се легитимира на јавниот простор.
Вистинскиот политички простор е постојана битка на дискурси и кој ја добива оваа битка, всушност, го проширува и наметнува „легитимитетот“ да се изразат политичките идеи преку актуелните инструменти.. Во оваа насока, на пример, во една пооддалечена планинска област на една балканска земја, државниот апарат и државното присуство немаат толку пристап како јавниот дискурс и преку дискурсот продолжува инерцијата на моќта и моќта..
Од самиот почеток, имено, уште од Платон и Аристотел, човекот се определува како „политичко суштество“ и само во интеракциите што ги има со надворешниот свет, во случајов со јавното мислење, го хуманизира и го прави различен.. Овој концепт е надреден со она што го вели Хабермарс дека ако ја споредиме биолошката опрема на сите други цицачи, ниту еден биолошки вид не е толку беспомошен и заштитен од семејството толку долго како човекот.. Всушност, оваа ранливост е самата моќ на човекот, бидејќи благодарение на социјалната интеграција и социјалните мрежувања што ги создава, тој развива сопствени компетенции кои го прават личност, а целиот овој природен циклус е поттикнат од совршена интелигенција која затоа ја перципираме како човечка природа..
Ставајќи ги овие услови на човечко суштество, можеме да дојдеме до концептуалниот трином на Хабермарс: јавно мислење, дискурс и разум.
Јавното мислење во овој случај е арената каде што се судираат импулсивните гледишта на општествениот напредок, кои често се изместуваат од суштината, губејќи го разумот на општото добро и прераснуваат во груби судири на гледишта и амбиции на дискурзивните сили. Хаберамарс оценува дека јавното мислење треба да биде комбинација на разумно размислувањњ, а не судир на погледи, затоа јавното мислење не е битка на силните, туку комбинација на разумност кои даваат импулси на општествениот напредок и еволуција.
Во контекст на сегашната ситуација, се чини дека овие постулати се многу поместени, додека јавното мислење и дискурс беа крајно макијавелистички, не само од политичарите, туку оваа инерција продолжи и кај другите актери на јавното мислење, истражувачи, професори, академици. па дури и партиски активисти. Тие веќе не се дел од овој трином што пред се значи причината, туку се дел од силните мислења да имаат моќ и да ги уништат другите учесници. Се чини дека манијата да се стане познат го фати делот кој треба да учествува на оваа арена само поради интелектуалниот долг и возвишената човечка цел. Денес имаме професори, истражувачи, академици, новинари и активисти, кои се попознати од нивните идеи, затоа што не ја претставуваат идејата и концептот, туку едноставно самите себе и нивниот јавен настап.
Јавното мислење е спротивно, тоа многу се разликува од светот на ѕвездите, кои како компензација за славата нудат голем дел од својата интимност и приватно. Во светот на филозофијата, академијата и другите нивоа на цивилниот простор, креаторите на идеите не мора ништо да одвојуваат од приватниот свет, бидејќи тие учествуваат со идејата, а тоа е комплементарно, бидејќи тие ја нудат идејата во замена за задоволството од споделување на нешто вредно со светот.
Значи, арената на јавна дебата е размена на причини, а не „борба“ на мислења. Овој простор мора да се дестилира од суровите битки насочени кон победник и промоција на личности и мора да се фокусира на изразување на идеи и концепти, враќајќи се на потеклото на значењето на јавната дебата, бидејќи уште на почетокот постоеше Зборот.