Демократите ја изгубија врската со основните гласачи – истото може да се случи во Обединетото Кралство ако владата не испрати јасна порака дека ќе има промени.
Пишува: Дебора Матинсон и Клер Аинсли / Гардијан
Со оглед на тоа како се одвиваа настаните, за Камала Харис никогаш немаше да биде лесно. Многу демократи се убедени дека нејзината кампања ја спаси партијата од уште полош резултат. Да бидеме искрени, постигна неколку значајни успеси: таа победи на дебатата. Но никогаш не ја доби битката за аргументите, барем не со гласачите кои беа најважни.
Американските избори предизвикаа застрашувачко дежа ву кај оние од нас кои го гледаа општиот избор во 2019 година скриени зад софи, со раце врз очите. Демократите изгубија гласови кај речиси сите, речиси секаде, но, како Лабуристите во „црвениот ѕид“, најдраматично кај традиционалните гласачи: работничката класа, ниско платените, неквалификуваните. И, како што беше случајот со Лабуристите во 2019 година, таа изгубена врска со основните гласачи не се случи преку ноќ.
Работејќи со Институтот за прогресивна политика во Вашингтон, спроведовме анкети по изборите и фокус групи со поранешни гласачи за Демократите кои на 5 ноември гласаа за Трамп. Истражувањето откри вознемирена нација која очајно сака промени. Не сомневајте се, овие избори беа за промени: секој кандидат кој не понуди промена која гласачите ја посакуваа стана ризичен избор. На прашањето како се чувствуваат за резултатите на 6 ноември, зборот што најчесто го слушавме беше „олеснети“.
Промената беше концентрирана на две прашања: инфлација и имиграција. Трамп имаше јасна предност на двете. Секако, Харис имаше популарни политики (спротивставување на ценовната манипулација, намалување на даноците, помош за првпат купувачи и мали бизниси), но тие изгледаа маргинализирани во пренатрупаната кампања, а гласачите заклучија дека таа не е на нивна страна и дека е премногу фокусирана на „воук“ прашања – 53% од гласачите од работничката класа се согласија дека Демократите „отидоа предалеку во туркањето на воук идеологијата“.
Американските либерали беа во несогласување со ставовите на овие гласачи, особено за љубовта кон својата земја: 66% од Американците велат дека нивната земја е најголемата на светот, што расте до 71% кај работничката класа. Либералите беа единствената група која не се согласуваше.
Гласачите сакаа промени, жедни за потрес во функционирањето на владата и економијата. Само 2% рекоа дека системот не треба промени, додека 70% веруваа дека земјата оди во погрешна насока. Демократите не изгледаа како да го слушаат ова – некои дури го толкуваа ветувањето на Харис за „заштита на демократијата“ како „заштита на статус квото“.
Има ли нешто што кампањата на Харис можеше да направи поинаку? Секако. Веселите славни личности изгледаа бесчувствителни за електоратот кој се чувствуваше загрижено, песимистички, дури и исплашено. Но, вистинската загриженост за Демократите сега е чувството дека партијата – не само кандидатот или кампањата – од 2020 година се оддалечи од гласачите кои се основа на нивниот успех.
Истото важи и за Лабуристите во 2024 година. Тие мора да продолжат да ја канализираат својата порака за промени во владата, рефлектирајќи го анти-естаблишмент расположението кое сега постои на двете страни од Атлантикот.
Тие мора да бидат подготвени – дури и ентузијастички – за нарушување на старите и уморни институции наместо нивна одбрана. Потребна е силна, севкупна нарација и план за реформирање на владата и економијата за вистински да се испорачаат придобивки за „хероите-гласачи“ кои го овозможија нивниот изборен успех во јули.
Оваа работа започна минатата недела со лансирањето на „планот за промени“ на Кир Стармер, кој силно нагласува дека работниците ќе имаат подобар живот, но останува уште многу да се направи.
• Дебора Матинсон беше директорка на стратегија за Кир Стармер три години до јулските избори. Таа и коавторката Клер Аинсли ќе го објават својот преглед на американските избори со Вил Маршал од ППИ во Лондон оваа недела.