Додека траеле разговорите меѓу две делегации во Босна, треснала граната, која предизвикала паѓање малтер врз главите на преговарачите. И додека странците, за да се заштитат, истиот миг се фрлиле под големата преговарачка маса, домаќините „храбро“ седеле на своите места. Со смеење и, претпоставувам, со презир, ги повикале „кукавиците“ да излезат од под масата. Смешно? Не. И таквата состојба на умот е виновна за војните во Југославија.
Пишува: Денко МАЛЕСКИ
Џереми Бентам, авторот на кованицата „меѓународно право“, ќе напише дека знае за многу примери од историјата на Англија кога им се судело на принцови што склучиле мир, но ниту за еден пример во кој некој е осуден затоа што предизвикал војна.
Едвард Гибон, во својата книга „Опаѓањето и падот на Римското царство“, го објаснува тоа низ примерот на римски император, кој склучил мировен договор со варварите и така го спасил Рим и неговите граѓани од застрашувачката судбина да бидат уништени.
Сепак, царот, на крајот, доживеал да биде осуден од јавноста за својата постапка. Имено, како што минувале годините и како што се оддалечувала опасноста од војна, растеле критиките врз императорот поради понижувачкиот договор.
Претпоставувам дека во моментот кога царот го склучил „предавничкиот“ договор со варварите, Римјаните биле свесни за смртната опасност, па дури подоцна, во услови на стабилен мир, почнале жестоки осуди на договорот со кој е спасен Рим.
Некаде две илјади години подоцна, на крајот од април 1992 година, во една мала, непризната земја на Балканот наречена Република Македонија, во кабинетот на Глигоров доаѓаат двајца политички консултанти од странство.
Ричард Фармер од Австралија и Пат Маклеј од Америка седнуваат на масата карши претседателот и неговиот министер за надворешни работи запрепастени од отсуството на свест кај народот за опасноста што ги демне.
Фармер, според белешките на министерот, вели: „Ви треба некаква драматична демонстрација. Не постои свест дека оваа нација е под закана. Луѓето немаат свест за сериозноста на ситуацијата: се смеат, шетаат, одат во кино…
Истото го видовме во Загреб. Не сакаа да стават вреќи со песок сѐ додека не почна пукањето“.
Се уфрлам со прашањето: „Што добиваме ако го шокираме народот?“.
Фармер одговара: „Политиката не треба да го турне народот во бездната. Треба само да го доведе до работ на бездната за луѓето да видат што ги чека. Бесот против власта е секогаш поголем ако навреме не се каже“.
Целата анализа е достапна ТУКА