Северна Македонија ја очекува многу динамична година. Ниту една од партиите не е во мирни води, а со додавање на геополитички турбуленции овде ќе видиме уште повеќе акробации за кои веројатно не ни размислувавме. Парадоксите ќе се вратат во нормала и моментумот на оваа динамика ќе урне големи карпи од политичката сцена – доаѓа голем потрес.
Пишува: Сефер Селими Jr.
Неодамнешните превирања на политичката сцена во Северна Македонија не се изненадување со оглед на тоа што речиси од 2015 година граѓаните гледаа и што не видоа во политичкиот циркус, често дури и надвор од имагинацијата на Орвел и итрината на Макијавели. И во ист стил сценаријата, стратегиите и постапките на политичките актери предизвикуваат забуна кај граѓаните што се случува, кој со кого е, а кој им работи зад грб.
СДСМ – по смената на раководството и лидерот, се спушти во престолни игри каде сите се обидуваат да се позиционираат покрај новиот „крал“, „везир“ и дворјани – додека тој (Ковачевски), целосно неконсолидиран, ја носи целата оперативна моќ до „неговиот везир“ (Зеќевиќ) кој де факто ја води партијата и има огромно влијание врз актуелната власт – до најмалите кадровски селекции во СДСМ. Но, еден од главните фактори кои Ковачески не ги постигнува во целосната консолидација на партијата се четирите внатрепартиски струи кои го оспоруваат единството на партијата – струјата на поранешниот претседател Заев, струјата на Шеќеринска, струјата на Спасовски. и тоа на Зечевиќ. Сите овие струи кои имаат силни амбиции се меѓу главните виновници за неефикасноста на власта и доведуваат во прашање многу важни прашања, меѓу кои и самото постоење на владата.
ВМРО-ДПМНЕ – падна во делириум на идејата дека доаѓаат на власт и нивното однесување често наликува на сопственикот на државата, нацијата и идентитетот на Македонците. Зафатени одблиску од заминувањето на потенцијалниот партнер во албанскиот табор – Алијансата за Албанците – оваа партија е во суштинска дилема која ќе ја одреди нивната политичка судбина: 1) да го притисне нуклеарното копче и да се враќа на етно-националистичкиот екстремизам натпреваруваќи со екстремната Левица за овие теми или 2) да се фокусира на создавање амбиент во кој албанскиот политички партнер нема да се срами да биде на власт со Мицковски. Во моментов, како што изгледа, ветерот во ВМРО-ДПМНЕ дува за првата опција и најверојатно тоа ќе ја држи долго време изолирана без јасна перспектива за потенцијалните партнери како и за меѓународниот фактор за евентуално враќање на власт .
ДУИ – е на почетокот е на кулминацијата на најголемата криза што оваа партија ја имала од основањето и полека се приближува до прогнозата дека „ДУИ ќе ја победи ДУИ“. Никој не може јасно да ја дешифрира тврдоглавоста на Али Ахмети да ризикува се што изгради овие 20 години во ДУИ, поврзувајќи го неговото политичко наследство со Артан Груб и изложувајќи се на една од изјавите на последните собири дека „никој не се сеќава како почнувате, но како ќе завршиш“. Фракцијата која веќе јавно се спротивставува на неговите одлуки се најсериозните предизвикувачи кои партијата ги имала, меѓу кои 1) Изет Меџити, Блерим Беџети, речиси половина од раководството на партијата и голем број функционери кои контролираат моќни локални структури и не само во Скопје и 2) Муса Џафери, човекот кој ги знае сите добри и лоши работи за сопатникот Абаз Ѓука.
Алијанса за Албанците – основана е и изградена врз политичкиот идентитет на Зиадин Села, кој имаше одличен јавен настап, но исто толку голем недостаток на политички калкулации. Загубата на неколку важни моментуми кои без дилема ќе ја позиционираа АА како главна партија на Албанците во Северна Македонија, го чинеше претседателско место, кое го наследи втората главна фигура на оваа партија, Арбен Таравари. Тој се соочува со две главни дилеми за да ја консолидира својата моќ во партијата: 1) да го следи патот на тврдоглавиот Зиадин за да ги задоволи своите поддржувачи или 2) да ја консолидира власта преку учество во владата. Како што изгледа, ветерот во Алијансата за Албанците дува за втората опција.
Северна Македонија ја очекува многу динамична година. Ниту една од партиите не е во мирни води, а со додавање на геополитички турбуленции овде ќе видиме уште повеќе акробации за кои веројатно не ни размислувавме. Парадоксите ќе се вратат во нормала и моментумот на оваа динамика ќе урне големи карпи од политичката сцена – доаѓа голем потрес.