Во саботата, на 12 август Благој Нацоски одржа концерт, втор годинава во Италија од ваков тип, со атрактивна македонска програма. Се одржа во Сан Квирино ди Порденоне, по негова иницијатива, а во чест на 30 годишнината од дипломатските односи помеѓу Македонија и Италија, пренесува Инбокс7.
Публиката имаше можност да го чуе македонскиот јазик преку стиховите на Блаже Конески, Ацо Шопов, Славко Јаневски, односно музиката на Тодор Скаловски, Благој Цанев, Трајко Прокопиев, Дарија Андовска, Дино Имери и Андреј Наунов, како и Свитата Македонија создадена од Алесандро Д’Агостини.
На концертот наречен „Ноти како мостови” настапија и сопранот Паола Кампоново, во пијано придружба на Алфредо Блесано, инаку и двајцата Италијанци.
Магазинот за култура Ла Платеа, утринава објави прекрасна рецензија од концертот, која се надевам дека ќе ви биде привлечна за објава.
Подолу прочитајте ги клучните поенти:
Извонреден концерт со Благој Нацоски, Паола Кампоново и Алфредо Блесано во Сан Квирино ди Порденоне.
„Исклучително префинета програма, повод за одбележување на триесетгодишнината од почетокот на дипломатските односи меѓу Македонија и Италија, во која беа изведени бројни камерни арии компонирани од македонски музичари, придружени со италијански дела и дуети.
Алфредо Блесано, мошне талентиран пијанист, вешто ја придружуваше Кампоново со која победи на натпреварот „Респиги“ во 2016 година и тенорот Благој Нацоски, вистинската ѕвезда на вечерта.
Тенорот, многу активен на националната и меѓународната сцена, покажа уште еднаш глас со многу цврст центар, полн со бои и нијанси, сигурни високи тонови, многу долг воздух и моќен волумен, но пред се‘ покажа дека е чувствителен и префинет интерпретатор, способен да ги измеша со интензитет сензациите опишани во стиховите што ги отпеа, никогаш повнимателен кон музичката изведба, но сепак одлична, отколку кон интерпретативната.
Уметник во служба на уметноста. Редок дар во време на претерана самореференцијалност и во кое приоритетите премногу често се губат.
Во Сан Квирино беше предложена сложена програма, секако префинета, главно современа. Интересен експеримент: предлагање нешто непознато, или речиси непознато, во нов контекст, на необична публика.
Вечерта започнува со дело од Тодор Скалоски од 1967 година: „Молитва“, која Нацоски, истовремено автор на италијанскиот превод поделен на публиката со цел за да и овозможи подобро да го сфати значењето на делата, ја толкува со голема вклученост. Гласот сјае со темната боја која одекнува жалење и меланхолија, но и со долгите фрази на еден воздух, кои како да го оставаат последниот призив на ветрот: „Исцели ме, земјо, од темниот немир и тага“.
Срцепарателно и во текстот и во партитурата „Цветови“, дело на Благој Цанев, од 1976 година, во спомен на убиство на деца. Вистинска и потресна приказна која македонскиот тенор ја пее со мера и учество. Без да западне во реалистички ексцеси, тој усовршува префинета ситуација, полна со вокални екскурзии, во кои моментите на голема музичка напнатост наизменично се менуваат со крешендо на наративни предлози, со рецитиран пасус кој, иако неразбирлив за оние кои не го познаваат јазикот, е одлично изведен и успева да возбуди благодарение на ритамот и експресивноста на Нацоски.
Трајко Прокопиев во 1964 година ја компонира „Галебе мој“, дело со силно драматично влијание, кое Нацоски вешто го прави свое, покажувајќи голема доверба во пасусите, демонстрирајќи и ефикасна техника и солиден регистар; должината на фразите е со голем опсег, високите ноти полни и драматични, достигнати без тешкотии. Крешчендото на емоции е волшебно и уште еднаш е сублимирано од рецитативите во делото, со кои тенорот се справува со вешто чувство за театар.
Нацоски во вториот дел од својата програма вклучи дела, некои напишани специјално за него, од живи композитори, некои многу млади.
Во 2021 година, Андреј Наунов, ниту четириесетгодишен композитор, ја напиша „Река“, македонска песна, но од италијанска музичка инспирација, за да потсети на универзалноста на Музиката. Евокативна композиција, со богата текстура на високи ноти, кои не го загрижуваат тенорот кој без очигледна тешкотија доаѓа до крајот.
Следното дело е „Сон“ на Дино Имери, млад и брилијантен композитор, кој има направено пријатно сложена љубовна арија, со огромна хроматска палета и некои сугестивни моменти во кои пеењето е порамно, речиси ослободувачко, што му овозможуваат на Нацоски да го истакне потенцијалот што италијанските театри, во кои неговото присуство е постојано, сè уште можеа да го искористат само делумно.
Нацоски се враќа на сцената со „Песни од татковината“ од Дарија Андовска, типично македонска атмосфера, објасни пејачот, изградена во седум октави. Изведба со големо евокативно влијание, многу долги фрази и пријатен контраст помеѓу традиционалната природа на текстот и модерноста на партитурата, која успева да ја спои силната личност на композиторот со популарните атмосфери.
Затворањето е доверено на парче од Алесандро Д’Агостини: „Свита Македонија“, напишано, вели македонскиот тенор, по повод концертот што го одржале заедно, за да се обидат да ја разведрат меланхоличната и мрачна атмосфера на многу од предложените дела во таа прилика.
Всушност, составена од четири цитати од популарни песни, оваа прекрасна музичка екскурзија им овозможува на двајцата пејачи да ја затворат вечерта на пиротехнички начин, пеејќи со живи ритми, одлични вокални екскурзии, наизменично, дуетирајќи и предизвикувајќи искрен ентузијазам кај публиката, која добива и подеднакво радосен бис…“