Дали светот ќе може повторно да се разбуди од оваа вознемиреност на повторување на историјата и од кошмарот на заканувачките тоталитаризми. Време е да се реконцептуализира мирот и човечкото постоење во една умна дебата , во најдлабоките димензии на човековата слобода и достоинство. Ништо не изгубено се додека има време. А времето е единствената димензија и сојузник на рационалните умови!
Пишува: Бардул Заими
Можеби лесно веруваме дека едноставно сме закопале некои демони некаде во историјата, но за жал тие секогаш се појавуваат во време на ужас со нивните страшни лица.
Светот веруваше дека крајот на две епохи стави крај на фашизмот и болшевизмот. Се чинеше дека сето тоа заврши со Втората светска војна и падот на Берлинскиот ѕид во последната деценија на дваесеттиот век. Но, по се изгледа не е така . Влеговме во втората деценија на дваесет и првиот век и лицето на идеолошкиот тоталитаризам повторно се појавува застрашувачки и загрозувачки за човековото постоење, за сето она што претставува слобода, достоинство, демократска вредност.
Руската агресија врз Украина, врз суверена држава, без причина, туку само со ирационален касус бели, уште еднаш нè тера да сфатиме колку е кревок мирот на оваа планета која е загрозена дури и од глупавото лудило на нуклеарната догма.
Сега повторно се соочуваме со грижите на интелектуалците од калибар на човековата слобода, со сите оние човечки крици кои бараа деидеологизирање и пацифизација на човечкото општество преку одгледување на човечката душа со просветителска и прогресивна мисла. Една од овие интелектуалки е Хана Аренд, која подобро од кој било друг го изврши обдукцијата на застрашувачкото лице на тоталитаризмот.
А тој и во ова време се појавува со сила и флагрантно кршење на сите меѓународни правила и принципи, правејќи ни да сфатиме дека догматскиот тоталитаризам не признава правила на игра и меѓународни институции.
Филозофот Емил Сиоран вели дека историјата е иронија во движење. И оваа иронија веќе се чини дека се манифестира со сиот нејзин мистериозитет, со сета своја догма во бесмислената агресија на Путин врз украинскиот народ за кој вели дека е едно со рускиот.
Се разбира, во секој случај мораме да правиме разлика помеѓу ирационалните догматски водачи и луѓето што тие ги претставуваат бидејќи нивната догма во никој случај не е волја на еден народ. Обично јасноста на населението за некоја ситуација е лошо потисната од моќта на догмата и ирационалноста.
Несомнено, оваа агресија отвори толку голема дилема за судбината на демократскиот свет, бидејќи го разбуди стравот од разумот кај човечкото битие. Нуклеарните закани повеќе не се само на воениот план, туку и на димензијата на човечката онтологија, на димензијата до каде може да оди лудилото на ирационалните лидери.
Всушност, во овој момент се среќаваат историјата и филозофијата. Историјата како враќање на стари демони на човековата ирационалност и филозофијата како егзистенцијална дилема. Наспроти тоа е лицето на догматскиот тоталитаризам кој ја загрозува човековата егзистенција со разни маски на фашизам, нацизам, болшевизам и други изми на човечка фаталност.
Дали светот ќе може повторно да се разбуди од оваа вознемиреност на повторување на историјата и од кошмарот на заканувачките тоталитаризми.
Време е да се реконцептуализира мирот и човечкото постоење во една умна дебата , во најдлабоките димензии на човековата слобода и достоинство. Ништо не се губи се додека има време. А времето е единствената димензија и сојузник на рационалните умови!