Надевајќи се дека ќе го надгради претходниот успех во посредувањето во договорот за жито и размената на затвореници меѓу Русија и Украина, Турција понуди да служи како посредник во израелско-палестинскиот конфликт. Земјата одржува односи со двете страни во конфликтот, и иако посредувањето би било сложено, сојузниците на Анкара треба да ја поддржат во овој напор.
Пишува: Озгур Унлухисарчикли
Неодамнешните изјави на турскиот претседател Реџеп Тајип Ердоган и други владини претставници укажуваат на тоа дека земјата спроведува деликатен чин на балансирање помеѓу нејзината поддршка за палестинската кауза и потребата од одржување на конструктивни односи со Израел. Овој став го отсликува пристапот на Анкара кон конфликтот меѓу Русија и Украина, кој Галип Далај го опиша како „про-Киев без отворено против Москва“.
Откако Хамас ги започна своите напади против Израел, турското Министерство за надворешни работи изрази длабока загриженост поради загубата на цивилни животи, го потврди својот ангажман со релевантните страни и даде понуда за поддршка за напорите за деескалација. Ердоган, кој инаку е познат по неговата силна анти-израелска реторика, ги повика двете страни да покажат воздржаност и да се воздржат од агресивни дејства. Тој подоцна изјави дека Турција е подготвена да посредува во конфликтот, вклучително и преку преговори за размена на затвореници.
Изборот на Турција да спроведе дипломатски балансирачки чин во овој конфликт претставува значително отстапување од нејзиниот претходен анти-израелски став. Четири основни причини ја поткрепуваат оваа стратешка промена. Прво, конфликтот започна со масовен терористички напад на Хамас. Второ, Турција работи на подобрување на односите со земјите во нејзиното соседство, вклучувајќи го и Израел, и со западните сојузници. Трето, Анкара искрено стравува дека кризата ќе ескалира во регионален конфликт со далекусежни импликации за безбедноста и економијата на Турција. Четврто, Турција сака да го надгради својот претходен успех во посредувањето меѓу Русија и Украина, кога ја олесни размената на затвореници и договорот за жито.
Посредувањето помеѓу државен актер кој е непопуларен во Турција и милитантна група која многу од сојузниците на Турција ја категоризираат како терористичка организација несомнено би била сложена. Но, напорите би можеле да помогнат да се спречат дополнителни цивилни жртви и проширување на конфликтот во регионална војна – цели што Турција ги споделува со своите трансатлантски сојузници.
И покрај неговиот побалансиран пристап, дискурсот на турското раководство сè уште е суштински пропалестински. Навистина, Европа и Соединетите Држави ја критикуваат Анкара за одржување на врските со Хамас. Но, потенцијалот на Турција како посредник лежи во нејзините односи со двете страни во конфликтот. За да успее, Анкара ќе треба да управува со расположението на турската јавност, тесно да се координира со другите чинители на Блискиот Исток и ефективно да комуницира и со Хамас и со Израел.
Турската дипломатија заслужува признание, а сојузниците на Анкара треба да ја поддржат во овој предизвикувачки потфат. /gmfus.org