Рускиот претседател почна да се плаши од своите елити исто колку што тие се плашат од него, пишува Иван Крастев за Фајненшел тајмс (ФТ), пренесува Инбокс7.
„Одговорот на Кремљ на неодамнешниот бунт на Евгениј Пригожин, платеничкиот шеф на Вагнер, нè принудува да ја преиспитаме оваа слика. Не беше Путин, туку „колективниот Путин“ (мистична личност, меѓу другите, Александар Лукашенко, диктаторот на Белорусија) кој одлучи за исходот на кризата. Поединецот Путин беше лут и понижен од предавството на Вагнер и излезе на телевизија заканувајќи се „да биде суров“. Но, „колективниот Путин“ заклучи дека би било попаметно да се преговара со бунтовниците и да се најде стратегија за излез. Сега знаеме дека Путин се сретна со Пригожин и другите команданти на Вагнер на 29 јуни. За некој опседнат со предавство и предавство, ова беше горчливо апче за голтање“, пишува Крастев.
Авторот вели дека се смени односот меѓу Путин и руските елити. „Тој сега се плаши од нив не помалку отколку тие од него. Тој помалку се плаши од нивниот глас отколку од нивното излегување. Многу од неговите најблиски соработници лично го обвинуваат за моменталната состојба. Одлуката на Путин да ја инструментализира конкуренцијата меѓу Вагнер и Министерството за одбрана беше што на крајот доведе до маршот на Вагнер кон Москва.“
Бунтот на Пригожин, според Крастев, ја откри централната контрадикторност на кадровската политика на Путин. „За да ја добие војната, на Путин му требаат амбициозни, немилосрдни лидери како шефот на Вагнер. Меѓутоа, за да ја обезбеди својата моќ и да го гарантира единството на елитите, тој треба да се потпре на нехаризматични личности како што се министерот за одбрана Сергеј Шојгу и генералот Валери Герасимов, началник на Генералштабот. Стравот од „ефектот Жуков“ – појавата на популарен генерал како Георги Жуков, советскиот командант кој го зазеде нацистичкиот Берлин – објаснува зошто Пригожин мораше да замине. Јавноста може да ја смета таквата фигура како алтернатива на Путин.“
„Тајната на колонијалните војни е дека тие можат да успеат само ако луѓето заборават на нив. Војната на Путин не се разликува. Неговото инсистирање дека борбите во Украина се специјална воена операција, а не вистинска војна, беше обид да ги увери Русите дека навистина ништо не се променило во нивните животи во време кога сè е променето. Платениците на Вагнер ја урнаа фасадата на нормалноста која е толку важна за Кремљ. Не е доволно повеќе да се заштити животниот стандард за да се убедат Русите дека немаат за што да се грижат.“, пишува Крастев за ФТ.
Сите државни удари започнуваат со заговор, вели тој. „Неуспешните државни удари завршуваат во параноја. Затоа, логично е да се очекуваат драматични промени на врвот во Кремљ. Но, овие очекувања би можеле да бидат погрешни. Чистките на пониските нивоа на безбедносните служби се неизбежни, но не е јасно дали Кремљ ќе ризикува повисоки промени.“
Во првата година од војната во Украина, според Крсатев, промените на врвот на поредокот во Москва беа неверојатно ограничени. „Стабилноста ја надмина потребата за поефективно лидерство. Сега, по бунтот на Вагнер, Путин се соочува со незгоден избор. Тој тешко може да го отфрли военото раководство на Русија без да признае дека Пригожин бил во право. Но, тој тешко може да ја добие војната со ова раководство. Востанието на Вагнер го зајакна „колективниот Путин“.“, пишува Крастев.
Според него, Различните перцепции за бунтот во и надвор од Русија фрлаат светлина врз неговите несакани последици. „Додека повеќето Руси беа преплашени од изгледите за граѓанска војна и пропадна рејтингот на Пригожин, новиот консензус на запад е дека секоја промена на власта во Русија е можност, доколку секој друг лидер освен Путин – без оглед на неговите политички ставови – ќе има поголема веројатност да ја запре војната.“, заклучува Крастев.